"Belki rüyalarındır bu taze açmış güller."

Zeynom canım ne çok eksiğiz şimdi  ya da ne çok tamammışız seninleyken. Alışılmıyor. Acıyla başetmeyi öğreniyoruz sadece. Bir şiir görüyorum seni aramak geçiyor içimden, bir şarkı çalıyor içimde elim telefona uzanıyor. Ben böyle için için usul usul özlüyorum hep seni. Zaman mıymış geçen bilmiyorum, anlayamıyorum. Canımsın, candan ötesin, Zeynom, güzelim. Bu akşamın şiiri de bu bak. Yine Tanpınar'dan üstelik. 

Her şey yerli yerinde; havuz başında servi  Bir dolap gıcırdıyor uzaklarda durmadan,  Eşya aksetmiş gibi tılsımlı bir uykudan,  Sarmaşıklar ve böcek sesleri sarmış evi  Her şey yerli yerinde; masa, sürahi, bardak,  Serpilen aydınlıkta dalların arasından  Büyülenmiş bir ceylan gibi bakıyor zaman  Sessizlik dokunuyor bir yerde yaprak yaprak…  Biliyorum gölgede senin uyuduğunu  Bir deniz mağarası kadar kuytu ve serin  Hazların aleminde yumulmuş kirpiklerin  Yüzünde bir tebessüm bu ağır ögle sonu.  Belki rüyalarındır bu taze açmıs güller,  Bu yumuşak aydınlık dalların tepesinde,  Bitmeyen aşk türküsü kumruların sesinde,  Rüyası ömrümüzün çünkü eşyaya siner. Her şey yerli yerinde; bir dolap uzaklarda  Azapta bir ruh gibi gıcırdıyor durmadan,  Bir şeyler hatırlıyor belki maceramızdan  Kuru güz yaprakları uçusuyor rüzgarda.